bir gün yapabilmeyi çok istediğim şey. benim için bir gelecek planı gibi aslında. önümüzdeki birkaç yıl içinde artık hiçbiriyle ilgilenemeyecek kadar yoğun ve bir o kadar da kafamın rahat olduğu bir hayat düşlüyorum. tweet atmak yerine o muazzam anı veya yıkıldığımı hissettiğim anları paylaşacağım eş ruhumun yanımda olduğu bir hayat. facebook duvarında değil onun omzunda ağlaycam. her anı fotoğraflamaktan vazgeçip yüzünü aklıma kazımak daha cazip gelecek. kendimi tamam hissedicem böyle eksik ve boşlukta değil. ilgilenmem gereken bir sürü çocuğum/öğrencim olacak. kendimi bulcam bir anlamda. söz verdim kendime o zaman hepsini kapatıp gidicem.