insanlar artık birbirine tahammül edemiyor. instagram, twitter ya da snapchat'en kendilerini olmadıkları gibi gösteriyor. geniş arkadaş çevrelerine sahip olduğunu, hiç bitmeyecek aşklar yaşadıklarını , muazzam dostları olduklarını adeta sergilemeye çalışıyorlar. aşk acılarını tüm acıların en üstüne koyarak paylaştıkları afili sözlerle prim yapıyorlar. aşk bu kadar yerlerde mi ?
paylaşılan kahve fotoğraflarının yanında kitap olmazsa olmaz. elbette "kürk mantolu madonna" bu çerçevenin vazgeçilmezi.
hepimizin denk geldiği makyaj videolarıyla da yüzümüzdeki kusurları nasıl kapatırız derdindeyiz! acaba kusurlarımız mı demeliyiz yoksa bizi biz yapan kemikli burnu, küçük gözleri, ince dudakları mı? ya da geniş takipçi yelpazesine sahip olan sayfaların altına "like4like"," anında kalıcı takip" yazanlara ne demeli? sanki birilerinin bizim fotoğraflarımızı beğenmeye ihtiyacımız varmış gibi! bunun bir de karşılıklı yorum kısmı var tabi. "canım çok güzelsin", "üstündekine ba-yıl-dım, "mutlaka görüşelim kalp kalp çiçek çiçek.." gibi samimiyetsiz yorumlar.
facebook'tan ilkokul arkadaşlarımızı bulma derdindeyiz. yıllarca görmediğimiz kimselerle takipleşiyoruz. takipleşelim takipleşmesine de bir sohbet, bir muhabbet dahi geçmiyor aralarında. bu ne perhiz bu ne lahana turşusu. doğum günlerini, evliliklerini sosyal medyadan kutluyoruz artık. cumaya gitmeyen en has müslüman gibi ayetlerle cuma mesajları yolluyor. bayramların anlam ve önemine dair sözleri "kısa mesaj" yoluyla yolluyoruz. aramaya dahi tenezzül etmiyoruz. elbette bu sözlerim genele. belki hepsini yapıyoruz, belki de aralarından seçmece.
yani bana göre bu yüzyılın kitlesel hastalığı "sosyal meyda samimiyetsizliği ve insanların birbirine olan tahammülsüzlüğü".