severim ben ankaray'ı. severim çünkü bu dünyada sevdiğim,imkansız aşk beslediğim insan orada.onun geçtiği her sokağı seviyorum ankara'da. geçen geçmiş sincan sokaklarından ''berbat yer'' dedi. ben sincanı bile sevdim sırf o orada nefes alıp verdi diye.seğmenler parkını çok sever mesela. ''orası nefes alabildiğim tek yer'' der. bu yüzden ben de çok severim seğmenleri.ağaçların gövdelerine sarılırım belki derim belki o da sarılmıştır ağaçlara. hep okumak istedim ankarada. çünkü o orada okuyor. sırf ona daha yakın olsun diye eskişehir'de okuyorum ben. ama nafile bunların hepsi. çıkmaz bir aşk benimkisi. sonunu bile bile uçuruma yürümek gibi. onu her gördüğümde gözlerim yeni doğmuş bir bebeğin dünyayı ilk defa gördüğü gibi görüyor,vücudum kışın erzurumun bütün soğunu ısıtacak kadar ısı salgılıyor. ama ona bir adım daha yaklaşamıyorum. o benim sırtım aslında hep yakınız ama o bana dünyanın en uzak şeyi.
neyse madem konu ankara ;
haluk levent- ankara.