genelde herkeste aynı şey oluşur. gece olunca, her yer kararınca mutlu olan kimseyi görmedim ben. galiba gökyüzü bize de yansıyor, ya da ne bileyim işte eski hatıralar aklımıza geliyor da olabilir. bu durumla ilgili beş kardeş adlı dizi de geçen bir diyalogla bu entirime son vereyim.
-nazım lan, sen bilirsin. niye akşam olunca böyle bir hüzün çöküyor ya insana?
+çünkü gün bitiyor abi. bir de zaman geçiyor yani, o ürkütüyor insanı. bitiyor yani, bir gün daha bitiyor. sonuçta bir son var, içten içe biliyorsun bunu. her akşam o sona doğru biraz daha yaklaşıyorsun yani. biraz daha, biraz daha…
+nazım hikmet ne diyor biliyor musun abi? insan diyor, öleceğini bile bile nasıl yaşar? ya çıldırır, ya öleceğini unutur.
(bkz: beş kardeş)