çok yorucu bir ilişki ya. tabi yanında olup beynen ve kalben aranda dağlar olan insanlar olabilir. bu ayrı. ama kalbinin ritmini değistiren birisini de dokunabileceği mesafede istiyor insan. mesela ağlıyorsun, yaslanabilecegin bir omuz yok sadece sesiyle avunuyorsun. gülüyorsun, kahkahan yarım kalıyor cünkü gözlerinin icine bakamıyorsun. bir de güvenmek için fazla efor harcıyorsun çünkü nerede, kiminle, ne yapıyor sadece onun söylediklerine inanmak zorundasın. mümkün elbette ama yıpratıcı.