ölüm,kurtuluştur aslında.
daha küçücük yaşta tanıştım ölümle. en yakın arkadaşım çok hastaydı hem de çok.onu tanıdığımdan beri ağzı yüzü hep yara içindeydi. hep hastaydı mert. bir gün çıktılar evden ailesiyle. her zaman ki bir çıkıştı bu. ama nereden bilebilirdim ki mert için dönülmez bir çıkış olduğunu. arabadan giderken gördüm onu. o an onu gördüğüm son andı. aradan iki gün sonra odada oynarken yalnız başıma dedem geldi yanıma.usulca yaklaştı elini omzuma attı ve hayatım boyunca bir daha duymak istemeyeceğim cümleyi kurdu ''mert ölmüş.''anlamak istemedim. sadece boş boş baktım dedeme.sonra koşa koşa mertlerin evinin oraya gittim. herkes ağlıyordu. babam bile ağlıyordu.ilk ağlarken o zaman gördüm babamı.mert cidden ölmüştü. artık yoktu. benim artık en yakın arkadaşım olmayacaktı.ama bu ölümü hiç kabullenemedim.belki dedim belki bir gün gelir.bir gün gelir ve her zaman ki oyunlarımızı oynarız. belki gelir ve dalga geçeriz diğerleriyle. ama mert hiç gelmedi.aradan uzun yıllar geçti şimdi anlıyorum ki çok acılar çekti mert. yüzünde ki ve vücudunun diğer bölgelerinde ki yaralar yüzünden çok acılar çekti.belki ölmek için dualar bile ediyordu allah'a.ama kurtuldu mert. acılar çektiği bu hayattan kurtuldu. şimdi daha rahat orada hissedebiliyorum. şimdi daha çok iyi.belki yaraları bile yoktur.
ölerek kurtuldu mert bu acılar içinde yaşadığı hayattan.
ruhun şad olsun kardeşim.
23.8.2016