alçaklıktan, soysuzluktan, namertlikten nasibini alan bir başka diyar.
böyle adice bir hamlenin arkasındaki cümle şerefsizlerin canı cehenneme.
insanlar günlük hayatlarının rutin meselelerine kafa yorarak kapıda pusuya yatmış tehlikenin varlığını kabullenmek istemedikçe o üstümüze yürüyor, diş biliyor, tereddüt etmeden gözünü kırpmadan asıp kesiyor, size bu saatten sonra gün yüzü yok diyor resmen.
kişi kendisini evinde, vatanında bile güvende hissedemedikten sonra neden yaşar? durun, atom bombası da atacaklarmış. yahu ne korktuk anlatamam.
müttefik denen at hırsızları en azılı düşmandan daha hesapçı, nefret yüklü, her yeri ayrı oynayan bir vaziyette iken kime mutlak bir güven duyulabilir.
ne yazık ki ipler; hırsını hiçbir zaman dizginleyemeyen, kontrolsüz güç delisi, ezelden beridir tek amacı bütün oyunlarda diğerini saf dışı bırakmak olan ve koskoca alemi ikiye bölmüş durumdaki moskof ile teksas manyaklarının elinde. istedikleri yerde diledikleri gibi at koşturuyorlar. dünya da izliyor. görmezden gelmekle, bilmiyormuş gibi davranmakla, bana dokunmayan her kimse bin yıl yaşasıncılıkla nereye kadar idare edilecek hayret ve sonsuz bir merak içindeyim.
hepi topu iki devlet. anasını ağlatıyor kainatın. yanlarındakiler kemik yalayıcı köpekten fazlası değil. yılan çift başlı malesef.
peki geriye kaç ülke kalıyor beş yüz mü, bin mi. yetmez mi bunlara. denemekte fayda var derler lakin nerde o aciziyet ve korku zincirlerinden boşanacak kudret?
ne diyecektim neler anlatıyorum.
güzel antebim benim, çok geçmiş olsun.
sana bunları yaşatanlara milyon kere zilyon kere lanet olsun.