kardeşim diyip her anında yanında olursun üzülür bin üzülürsün birlikte gülersin kendinden kısar onunla paylaşırsın derdine çare bulayım diye yırtınırsın herkes gider o kalır dersin hep görüşeceğini sanırsın kimseye inanmaz önce onu dinlersin kızgın olsanda yanında olursun kırgın olsanda ama biri gelir bişeyler zırvalar ve o başkasına inanır o zaman bi kalemde silersin. hani olmuyor falan sanmayın oluyor. en yakınınız kardeşten öte saydığınız sizi sırtınızdan vurabiliyor. en acısıda insanın canını düşmanı değil dostu yakıyor. sanki yetmiyormuş gibi arkanızdan iş çevirmeye devam ediyor. vee 2 buçuk sene oluyor aynı ortama girmesende ne kadar konuşmasanda rüyalarda bile rahat vermiyorlar. birak birine sevgili olarak güvenmeyi biriyle dost olmaktan soğutuyorlar insanı. anlayın işte insanın kendinden başka güveneceği/güvenmesi gereken kimse yok...