hiç unutmam, o zaman biraz da ergeniz ,tatil zamanları babamın yanında dükkana gitttiğim zamanlardı. o zaman eve bilgisayar yeni alınmış interneti yeni keşfetmişiz akıllı telefon yok akşam olsa da bilgisayara geçsem diye bekliyorum, akşam olunca da sabaha kadar bilgisayar. babam da inatla çağırıyor. uykulu ve isteksizim dalgınlık varsayılan mod olmuş yani.
neyse bir gün bankaya yolladı beni vezneye yayılır vaziyette dayandım kart ekstresi ödemek için. parayı uzattım dekontları falan aldım ama gözümü zor açıyorum. gişe masasına koyulan her şeyi topladım dekont mekont dinlemeden ve dalgınca paraüstü beklerken yanımdaki yaşlı amca bana dönüp "utanmıyor musun milletin kartını almaya ayıp değil mi" falan diye bağırdı. bir baktım elimde adamın kartı. olayın şokuyla ağzımı açamadım öyle utanıp sıkıldım ki tek kelime edemedim. en son "ya dalmışım ne bağırıyorsun" gibisinden ağlamaya yakın bir ses tonuyla bir şeyler söyleyince adam inanmıştı. ama ben bayağı kötü hissetmiştim kendimi.