taciz edilmesi, tecavüze uğraması bir çocuğun başına gelebilecek en kötü şeydir. hatta bir çocuğun değil, bir insanın başına gelebilecek en kötü şey olduğu için ben şöyle sıralamaya devam edeyim;
anne babasının olmaması, anne bana sevgisi nedir bilmemesinin yanında eğer varsa ebeveynleri ve buna rağmen bir çocuk "değersizlik hissi" ile büyüyorsa o çocuk ruhunu kaybeder yavaş yavaş. aşagılık psikolojisi aşılanan çocuğun özgüveni kendi ailesi tarafından alınır. sevgisiz büyüyen çocuk bunun götürülerini bütün hayatı boyunca üzerinden atamaz. "ben zaten neyi yapiyorum ki?" sorusunu kendine soran bir çocuk düşünün, annesine hala kendini ispatlamaya çalışan 11 yaşında bir çocuk tanıdığım olması içimi acıtıyor. annesinden sözlü şiddet gören o çocuk, şiddete yönelir. şiddet ile sorunları çözmeye yönelen bir birey olur. hatta bu onun gelecekte kendi kuracağı aileyi bile etkiler. bundan korkuyorum lakin görünen köy kılavuz istemiyor. çocuk, sevgiyle büyümeli keşke her ebeveyn başarabilse bunu. terbiye vermek çocuğu korkutmayla, aşağılamayla olacak iş değil