arkadaşın ölmesi

en büyük pişmanlığım. bir whatsapp grubunda tanışmıştık. ilk kez onunla sabahladım sanırım. sabahlara kadar konuşurduk. bana 'medusa' derlerdi. o bana 'yılan karı piyuuv' derdi beni güldürmek için. izmir'de onların yazlığında buluşacaktık o yaz. bir gün de duman konserine gidecektik. çok severdi duman'ı. gözlüklerini de severdi. bir gece hiç unutamam sevgilim yüzünden kavga ettik. gelen son mesajı açmadım bile. sinirliyim ve inat yapıyorum. inadın batsın. üç gün geçti, dört gün geçti. çağatay ortalarda yok. ailesiyle kavga etti, telefonunu aldılar dedi eren. eren de kardeşi kadar yakın bir çocuk. bir gün dershaneye gitmeden yemek yiyelim dedik, kafeye oturduk. bir arkadaşımız gruba mesaj attı. 'arkadaşlar çağatay ölmüş.' diye. yeminim olsun içimde sıkıntı vardı. hissetmiştim önceki gece gittiğini. yanıma uğramıştı sanki. hissettim. oradan nasıl çıktık, nasıl bir halde eren'i aradım bilmiyorum. kalp hastasıymış gizlemişler. ameliyata girmiş. yoğun bakımda ölmüş. girmeden önce de ne olur ne olmaz diye eren'i tembihlemiş bana sahip çıkması için. bunun ağırlığı çok büyük. ben gurur yapacağıma aramı düzeltseydim onun yanında olabilirdim. erenle konuşurken bile suçluluk duyuyorum. mezarına gidecek yüzüm yok. hem mezarına gitmezsem hala bunun bir oyun olduğuna inandırabilirim kendimi. okuyorsan çağatay, üniversite için izmir'e gidiyorum. bul beni dostum. senden başka çağatay isimli birini sokmadım hayatıma. sokmayacağım da. söyleyemediğim her an için özür dilerim, seni çok seviyorum.