kedim dün gece 1den beri inanılmaz şekilde kötüleşti. gözüne perde indi, yürüyemez oldu, karnı şişmeye başladı ve sürekli miyavlıyordu.
karnını okşayıp tatlı tatlı konuşunca uykuya dalabiliyordu sadece.
sabah 10a kadar vetin açılmasını bekledim bir taraftan ağlayarak konuştum oğlumla. iç parazit toksikasyonu varmış. yani bedenindeki parazitler zehir üreterek oğlumu zehirlemiş. sokaktan alındığı için parazitin olmasını bekliyordum ve ayın 2sinde aşılarını yaptırabilecek duruma gelebiliyordum ama oğlumun minik bedeni o kadar sabredemedi.
vet bana sese tepki verip vermediğini sordu. halbuki oğlum ben konuşunca hemen sakinleşiyordu bırakın tepki vermeyi. ben elimde tablet bi umut anlayan biri çıkar mı diye insanları darlarken gözümün içine bakıp ilgi istiyordu benden. bıraktım o an elimde ne varsa, klasik müzik açıp kucağımda saatlerce sevip konuştum.
vet bana dedi ki "hayvanlar ölümü hisseder, sizin duygularınızı da anlarlar. bütün gece konuşmanız, sevmeniz onu büyük ihtimal ayakta tuttu" dedi.
ağladım sözlük. mutluluktan ağladım çünkü son saatlerde sürünerek koltuğun arkasına kaçmaya çalışan, ölümü bekleyen oğlum şu an yürüyor. dilini bile çıkaramazken birkaç saat önce, şu an kıtır kıtır mamasını yiyor, gözündeki perde kalktı ve geceden beri ilk defa çişini yaptı.
sevildiğini hissetmek bir yavru kedi için çok önemliymiş bunu anladım. bu olaydan sonra kendimi çok daha olgun hissetmeye başladım. sizinle de paylaşmak istedim.