Çok sıkıntıdayım, çok zor durumdayım, iyi değilim.
İçimi bir mandalla kıstırır gibi kıstıran duygular var. Ruhum varsa bile aşındı artık bedenimden çıkmaktan. Artık ruhumu bile içimde tutacak gücüm yok nitekim. Ölümü bile düşündüm, uygulamaya da kalkıştım ama mal olduğum için başaramadım. Üzdüm abimi, kedimi yalnız bıraktım. Geride bırakacağım bi ikisi varken onları üzdüm sadece.
Kalıp margarin gibi içimdeki yağlar, erimiyor. Kaldı öyle tencerenin ortasına bırakılmış gibi. Çok yalnızım, çok mutsuzum, geleceğe dair bir umudum, neşem yok. İstediğim bir şey yok. Çevremdekilere anlatıyorum şunu yapıcam bunu yapıcam, diye. Yapıyor muyum? Yok. Yapmaya enerjim var mı? Yok. İsteğim var mı? Aslında var ama dediğim gibi, enerjim, gücüm yok.
Yaşım çok genç, daha yolun başındayım, yaşayacağım çok şey var. Daha neler göreceğim, bunlar ne ki... ne kadar kolay söylüyorlar bunları bana. Artık bunu bana yükleyerek çektiğim acılara karşı hissizleşmemi istiyorlar. Tamam belki de doğru belki de hayatın gerçekleri bunlar fakat, ben yolun başındayım ya hani, yaşayacağım çok şey var bunlar neymiş ya hani... hah işte o yüzden bilmiyorum ben öyle hedeleri.
Çizgifilm izliyorum lan ben çizgifilm, ne kadar kötü kalpli olabilirim ki? Benden ne bekliyorsunuz ya da, melakelik mi? Nasıl doğru insan olunuyor, nasıl "normal" insan olunuyor allasen biri bana söylesin.
Yok oluyorum artık, doğum sancıları mı bunlar, yoksa ölüm mü... bilmiyorum bilmiyorum hiçbir şeyi bilmiyorum.
Kitap okuyorum, yok oluyorum kitapta, bir oluyorum. İçime işliyor hikayeler. Fantastik kitaplar okumamı kibarca yasakladı doktorum, kendini gerçek dünyadan çok soyutluyorsun, bence okumamalısın dedi. Ben kendimi o dünyalara atmazsam öleceğim asıl. Ben bu dünyaya ait olmadım ki hiç. Bu dünyadan olmadım ki.
Hastayım, ölüyorum. O kadar da sağlıklıyım ki bir taraftan, allah kahretsin, sağlığım ölümüme neden olacak.
Kimliksiz olmak istiyorum, tıpkı kişiliksiz olduğum gibi, kimliksiz de olmalıyım bence ben. Ben kim olduğumu hiç bulamadım ki zaten.
On dakika mıydı mutluluğun süresi? Kendimi bir böcek götü kadar bile değerli hissedemediğim ana, on dakikada mı geçecektim, tanrıça gibi salınırken?
Rüya göremiyorum sözlük, uyuyabilsem belki göreceğim. Babaannemin 40 yıllık uykusuzluğuna kafa tutar oldum. Aynı doz ilaçlar alıp "kim önce bayılacak" yarışı yapar olduk. Kimse bayılmadı.
Aynı psikiatriste gidiyoruz babaannemle. Dedem öldü, yasında boğuldu babaannem. Doktora dedim ki "babaannem uykusunda dua okuyor, uyanıkken sürekli kuran okuyor. O inancına sığınıyor, benim bir inancım bile yok." Bana dedi ki "sen de alkole sığınıyorsun depresyon? Ben ikisinin arasında bir fark göremiyorum eğer sığınmak olarak bakacaksak" haklısınız hanfendi, çok haklısınız.
Ölüyorum sözlük. Ve bu fiziksel değil.
Sen de ne kanatırsın içimi be şarkı.