buralara bir yerlere "intihar etmeye karar verirsem veda mektubu yazıcam" demiştim. çokça özürler dileyerek, size haber veremeden bi kalkışmada bulundum bugün. ilk defa ölüme bu kadar yakındım, daha öncekiler hiç bir şeymiş. nabzımın 186ya çıktığı an stajyer hemşirenin bana bakışları. ona el sallayıp, gülümseyerek, ölücek miyim, demem ve kızın o sırada ben dışında her yere bakması. midemi yıkayan, kahramanım, en son ne zaman yemek yedin dediğinde iki gündür yemek yemediğimi farketmem. hastabakıcılar, hastalar, güvenliklerin sürekli beni izlemesi, perdeyi açma cüretinde bile bulunması.
yaklaşık 6 saattir acilde başka hastaneye sevk edilmeyi bekliyorum, ama koca istanbulda yoğun bakımı müsait olan hastane yok. iyi ki de bekliyorum, kendimi cezalandırmak adına. burnumdan mideme kadar uzanan hortumu fil gibi taşıyorum ve herkes kötü kötü bakıyor. anlıyor insanlar senin zayıf karalterini bir bakışta.
bugün hiçbir zaman utanmadığım kadar utandım, yok olmak istedim.
eğer kökten çözemeyecekseniz, intihar etmeyin.
şimdi iyi misin derseniz, bir daha intiharı düşünmeyecek, aşağılanılacak konuma düşmeyecek kadar iyiyim.