sabahlayarak ödevi yaptığım bir gecenin daha sonunda uykulu ve kendimden hükümsüz bir şekilde evden çıktım otobüse binicem. tabi dalgınlıkla pasomu evde unutmuşum bir kişi arıyorum çaresizce benim yerime yolculuk ücretimi karşılasın diye. neyse üstündeki takım elbisenin şıklığından yüzüne bakamadığım bir beyfendi yardımseverliği ile bindim okuluma doğru gerçek ve hayal dünyalarım arasında geçişler yaşayarak yol alıyorum. bir kaç durakta sancılı duraksamalar yaşadıktan sonra bir amcanın beni dikkatle kestiğini farkettim. dudağının üstünü kaplayan ve her gün makas ile itinayla düzeltildiği belli olan gri dikkat çekici bıyığı ve geriye yatırılmış saçları ortasındaki kemik çerçeve gözlüklerinin ardında bulunan olabilecek en sıradan kahverengi gözlerine ilk baktığımda dünyadaki bana en yakın gözlere baktığımı hissetmiştim. açlığın bacaklarımda bıraktığı zayıflık ile dengemi kaybetmem benim için o an en önemli şey olan bu göz temasının da tamamen kaybolmasına yol açmıştı. çevremdeki olabildiğince az ama yine de yeterli sayıdaki yardım sayesinde kendimi okul durağına kadar götürebilecek kadar konumlandırmış, gözlerimi amca koltuğuna çevirmiştim. fakat bir dakika önce o mavi rahatsız edici koltukta gördüğüm en günde kısır gömen teyze oturmaktaydı. teyzenin etrafında uçuşan kısır tabakları ve penpe tavşanların da hakkını vererek başından beri halisülasyon gördüğüm konusunda içimdeki ikinci ben ile hemfikir oldum ve sıradaki durak olan benim durağım için binenleri bekletmeyecek ama kalanları da darp etmeyecek hızda ve sürede inmek üzere kendimi hazırladım. indiğimde ise durak hiç olmadığı kadar boş ve loştu. bunun farkındalığına yeni yeni varmak üzere iken sol omzuma bir el kondu ve beni olduğum yerde çevirdi. döndüğümde karşımda gördüğüm gözler beni dehşete düşürmüştü. çünkü o gözler olabilecek en sıradan kahverengi gözlerdi ve o gözler ki gördüğüm en muhteşem bıyık saç kombinasyonunun ortasındaki gözlerdi. o gözler yaşlı amcaya ait gözlerdi. yaşlı amca elimi tuttu beni kendine çekti ve kulağıma usulca fısıldadı
bu adı bu vakitten sonra hep kullanasın. sevdiklerinin bu ada ihtiyacı var. ülkenin bu ada ihtiyacı var. dünyanın bu ada ihtiyacı var. senin bu ada ihtyacin var.
o yüzden o günden beri kim ona uzanan elin kime ait olduğunu bilmek istese, kim önüne siper olan göğsün adını bilmek istese, hangi erkek veya kadın, kim adımı öğrenmek istese dudaklarımdan bir kelime düşer:
arkitekt