yapamıyorum ben bunu. veda edemiyorum ya da vedalaşamıyorum. vedaları beceremiyorum hiçbir şekilde. ağzım kuruyor, boğazım düğümleniyor.. tamamen samimiyetsiz bir '' görüşürüz '' çıkıveriyor ağzımdan, pişman oluyorum. '' yine tutamayacağın bir söz verdin '' diyorum kendime.
saçma değil mi vedalaşmak ?
eğer döneceksen geri, zaten bıraktığını bulacaksın orada ya da dönmeyeceksen zaten gerek yok kendine son bir işkence çektirmeye.
öylece git. yokluğun farkedilirse zaten anılarda yaşarsın bir şekilde. önce yokluğun farkedilir sonra anılarda hatırlanırsın.
unutulacaksan eğer, vedalaşmanın ne anlamı var ki ?
anılarda yaşamak daha iyi.