anlatıyorum, toplaşın.
annem ben 7 yaşındayken ikinci evliliğini yapmış, ama ben o yaz tatilini babamla geçirdiğim ve kimse beni sallamadığı için olaydan bihaberim. adam başka şehirde, annem memur olduğu için tayin olaylarını ayarlayana kadar ayrı yaşadılar.
aradan iki yıl geçti, yani 9 yaşımdayım. birden bi taşınma telaşı sardı bizi, anlam veremedim. benim eşyalar farklı bi kamyonete koyuluyor, nedenini anlamadım. neyse ne dedim, çocuğum sonuçta onu mu düşünücem. toplaştık, annem, ben anneannem ve annemin kocası oturduğumuz ilçeye bir saat uzaklıktaki diğer ilçeye, dayımlara geldik. oturma odasına geçildi, sohbet muhabbet. aradan bir saat geçti, herkes bi suskunlaştı, halının desenlerini kesiyo evdeki koca koca 5 insan. e dedim ben de bakayım halıya bi şey var belli ki.
birden annem durdu "biz artık kalkalım yol uzun" dedi. ben de ayaklandım haliyle kamil gibi. annem "sen gelmiyorsun, burda anneannenle kalacaksın" dedi. nasıl olur lan, babam gitti, sen benim tanrımsın, sensiz sıçmaya gidemem ben sen nasıl beni bırakıyorsun gibi şeyler geçiyor içimden. dışımdan sadece "anneeaa nasıl olur yaa ben de gelcem bana neaaa" diyebiliyorum.
şu sahne rüyalarıma bile girer: annem adamın elinden tuttu koridorda ardına bakmadan gidiyor. ben dizlerimin üstüne çömüş kapının ağzında "anne nolur beni bırakma" diye haykırarak ağlıyorum.
o sırada arkamdan dayımın sesi "sus şimdi çarpıcam ağzına" sonraki 3 yılımın nasıl geçtiğini tahmin edersiniz.
bu olaydan sonra bende kalan
(bkz: borderline kişilik bozukluğu)