namı diğer küçük kara balık.
ben bu müthiş kitabı, 30 yaşımda, askerdeyken okudum. açıkçası o güne kadar neden okumadım diye içerlemedim hiç.
bir gece sivil elbiselerimin olduğu yerin anahtarını görevli usta askerden alıp, onun refagatiyle aşağı inip, sivil eşyalarımın olduğu çantamdan küçük, kitap okuma fenerimle birlikte çıkardım.
hemen gelip o gece yat emri verildikten sonra okumaya başladım. ertesi sabah, öğlen yemeği arasında bulduğum boşlukta bir daha başladım okumaya. yanımdaki çocuk ne okuduğumu sordu, "küçük kara balık" dedim.
"o ne lan?" dedi. "hiç" dedim. "sadece bir öykü kitabı. daha doğrusu küçük bir hikaye. çocuklar için yazılmış sanırım."
"sanırım mı?" dedi. "evet" dedim. "sanırım."
o günün akşamında tekrar okudum. bitti. karanlıkta kafamı yastığa koyup, sabah ezanıyla birlikte uyandığımızda parkamın yan cebine koydum. öğle yemeğinde bir daha başladım. akşam yemeğiyle komutanlık saati arasındaki o boşlukta kaldığım yerden devam ettim.
bir hafta boyunca "o okuduğun ne lan?" diye soran herkese "küçük kara balık" dedim. 107 acemi er içinden hiçbirisi bilmiyordu. ve bilmemeleri açıkçası beni mutlu ediyordu.
askerliğin üçüncü haftasında, bir gece yat emri verilmezden önce, nedenini hala bilemediğim bir şekilde, üst yatağın üzerinde ayağa kalkıp, "arkadaşlar, size bir hikaye okumak istiyorum" dedim.
içlerinden bir kaçı "siktir" dedi. "bir kaçı biz çocuk muyuz" diye çıkıştı. bir kaçı ise "hele bi' susun amına koyim, okusun" dedi.
ben de o son bir kaçının dediğini yapıp, okudum. bağdaş kurup, üst ranzada, bu mükemmel kitapta geçen diyaloglara kendi beynimden tonlar vererek.
yaklaşık 15-20 dakikada bitti. kimsenin gıkı çıkmadı. çok geçmeden nöbetçi astsubay gelip, asker sayımını yaptı, ışıklar söndü. o gece, 107 asker içinde, 107 gencin hepsi, kafayı yastığa koyar-koymaz uyuyamadı. küçük kara balık gibi..