ananemin cenazesinde onu toprağa defnederken elime bir kürek tutuşturdular. ama ben onun üstüne toprak atamadım, yapamadım. annem ağlamamak için kendini tutmaya çalışıyordu. çünkü ağlarsa daha az dua edecekti. ama beni öyle görünce daha fazla dayanamadı. ağladı uzun uzun. o bir dakika içerisindeki her an bana hayatımın en dokunaklı anlarındandı. bir de cenazeyi mezarlığa götürürken belediye otobüs yollamıştı. ben otobüsün en arkasında tam ortadaydım. herkes bir şeyler söylüyor, konuşuyor ama ben sadece otobüsün önündeki yeşil aracı izliyordum. o araç öyle gittikçe biliyorumdum ki bendende bir şeyler gidiyordu. aracı durdurmak geçti içimden. ama nafileydi bu fikir. acı olanda işte buydu...