üniversitedeki neredeyse bütün arkadaşlarımın doğum günleri, ekim ayından başlayıp haziranın ilk haftalarına kadar uzanan sürede gerçekleşiyor, ben garibim ise yaz mevsiminin cehennem sıcağında dünyaya geldiğim için ucube gibi hep ortada kalıyordum. alınan hediyelere para yetiştirebilmek üzere sürekli evi arıyor, buna rağmen yarı aç yarı tok yaşıyordum. hiç muhabbetimin olmadığı elemanlardan bile sırf kuru kalabalık olsun diye davetiyeler alıyor, çok kadirşinas biri olduğumdan mütevellit hepsine iştirak ediyordum. dört yılda en az yetmiş seksen değişik tipi heheh iyi ki doğdun diyip yanaklarından öperek çok pis dudak kası yaptım.
sıra bana gelince ah yazık, her şey sadece facebook üzerinden olup bitiyordu. duvarıma yazılan hiçbir kutlama mesajını ne beğeniyor, ne de herhangi birine yorum yapıyordum. lakin bu hareketim dahi kimseyi yolundan döndürmüyor, sonsuz bir inat ve istikrarla her sene tebriklere boğuluyordum. bu mutluluğa daha fazla dayanamayarak nihayet hesabımı kapattım.
süslü püslü cümleler kullanırdı güzel kankilerim. bir türlü okumaya doyamazdım.
-cinim irkidişim, sivdiklirinli biribir nici yilliri. diğim ginin kitli ilsin. çik iptim.
bir kereye mahsus ibinizin imi diyemedim o yığına, hala ona yanarım.