son zamanlarda aklımdan çıkmıyor, sanırım ayrılığın birinci yılına özel olarak anıyorum onu. iki gündür aklımdan çıkmıyor; bana ilk sarılışı, beni ilk öpüşü, ilk elimi tutuşu... öyle bir sarılmak ki tarif edemiyorum, o ilk titremem, ellerimin terlemesi, içimde kelebeklerin uçuşması, hissettiğim garip ama güzel mutluluk...ona söylemek istediğim o kadar çok şey var ki, önüme çektiğim setler buna engel oluyor. üzgünüm, çok üzgünüm, çok. buraya bile yazamıyorum ya neyse. :)) acımasızca geçip giden zamandan geriye kalan sadece yalnızlıklar olur.