küçük çocuklarını aşırı severim. hatta küçğk kardeşlerinizi anlattığınız entryleri okuyunca gözlerim doldu. benim küçük kardeşim yok, çok isterdim sevgimin tamamını ona verebilmeyi. keşkelerimin başını çeker kardeşimin olması
abim var ama. önceden çok anlaşamazdık, kavga eder delirtirdi beni. ama şuan 19'umdayım ve ikimiz de olgunlaştık, değerimizi daha çok hissettik. mesela üniversiteyi şehir dışında okuyorum ve bitek abimi özlüyorum. o da bana hep destek olur maddi manevi
sevgi yumağı olmadık hiçbir zaman hala birbirimizle kedi köpek gibi uğraşır, el şakaları yaparız. o da sevgisini böyle gösteriyor. ben biraz daha sarılıp öpme taraftarıyım ama o ısırma gıdıklama yanlısı uyuz
kavga veya küslük olsa da herşeye rağmen şu hayatta anne babanızdan kalan tek mirasınız kardeşiniz. sevin, destek olun