kendimi bildim bileli beşiktaşda oturuyorum, küçükken sokakta oynarken abiler gelir beşiktaş besteleri ezberletir sokak sokak gezip söyletirlerdi, omuzlarına alırlardı bizi eğlendirirlerdi. hangi takımlı olduğunuz önemli değildi, fenerli mi galatasaraylı mı yoksa başka bir takımdan mı olduğunuz kimsenin umrunda değildi. eğlenirdiniz, o abiler bazı günler gelmezlerdi bilirdik ki bir şey olmuş. abbasağa parkına koşar bakardık içiyorlar, geri koşar eve girer gelmelerini beklerdik. onlar bi kaç gün sonra yine gelirlerdi, marşlar söylemeye devam ederdik. o abiler güzel severdi. bende onlardan öğrendim galiba sevmeyi. bir galatasaraylı olarak en güzel beşiktaşın çocukları sever. sonuçta beşiktaşın çocuğuyuz..