bu ülkede yasakların yanlış olduğunu, dayatmalarla bir yere gelinemeyeceğini ya
cemil ipekçi dillendiriyor ya da bülent ersoy. çünkü; aydın diye geçinenler köşklerinde. aydın diye geçinenler inlerinde. bir kaçı hükümet şakşakçısı. bir kaçı ise yalaka.
bundan yıllar önce askerlikle ilgili söyledikleri (oğlum olursa askere göndermem demişti yanlış hatırlamıyorsam) on numara bir hareketti. bunun vatanseverlik ya da vurdumduymazlıkla hiçbir alakası yok. sonuçta, tüm dünya modern orduya geçmek için çabalayıp da geçmişken hala ilkel bir şekilde, yılda trilyonlarca dolar paranın harcandığı askeriye bu devletin sırtındaki en büyük kambur.
sürekli bol keseden yiyen askeri personelin tek derdi kendi keselerini doldurmak olduğu için bile bu durum can sıkmakta. bülent ersoy da bu rahatsız edici durumun en hafif noktasına parmak basmıştı. hiç unutmam o cesur çıkışını.
hiç olmayacak bir durumu kendi durumuna çevirerek dillendirmişti. öldürülmeyi göze alarak. hiç kimseden çekinmeden. mertçe düşüncesini söylemişti.
günümüzde dünyaya baktığımızda bu durumdan muzdarip iki ülke var; birisi israil. diğeri ise türkiye.
(bkz: zorunlu askerlik)
(bkz: askerlik)