sayısı öyle fazla ki hangi birini anlatsam denilen salaklıklardır.
ilkokulda hande isimli bir kızdan hoşlanıyorum. aslında hoşlanmak da değil, kızla resmen ciddi düşünüyorum. bir gün başını sıraya yaslamış içini çeke çeke ağlar vaziyette buldum kendisini. usulca yanına sokulup gözyaşlarının sebebini sordum.
"vedat kalemimi kırdı, ühühü, hem o benim en sevdiğim kalemimdi." diye yeniden hıçkırmaya başladı. kan beynime sıçramıştı adeta.
"bak şimdi ona ne yapacağım" dedim ve elemana doğru ilerledim. hande'nin göz ucuyla beni izlediğini hissedebiliyordum. çocuğun yakınına varınca birkaç dakikadır ağzımda biriktirdiğim tükürüğü abartılı bir gürültü eşliğinde garibanın yüzüne boca ettim. o daha ne olduğunu bile anlamadan hızla sevdiceğimin yanına döndüm. beklediğim şey yanağıma konduracağı minik bir buse idi belki. gülümsedim ve nasıl ama gibilerinden yüzüne bakıp göz kırptım. oysa kız delicesine bağırarak beni yerin dibine postalamayı tercih etti.
"hayatımda senin kadar salağını görmedim ibra. defol git buradan midemi bulandırıyorsun!"
yerime geçtim. tescilli bir salaktım artık. vatana millete hayırlı uğurlu olsundu.