biraz asosyal itiraf gibi bir entri ama olsun, beğenmezsem itiraf'a taşırım.
küçükken hatırlıyorum, kazım koyuncu ile yakın mahallelerde otururduk. ben mahallede sürekli dışarı çıkardım belki kazım abiyle karşılaşırım diye. hiç karşılaşmadım. hayatımdaki ilk hayalkırıklığı da budur galiba. sadece 1 kere canlı canlı dinleme şansım oldu ki o anı da hayatım boyu hiç unutamam sanırım. çok arkalardaydık biz ama olsun, onun sesini dinlemek bile ayrı bir mutluluk, ayrı bir hüzün.
terk etti sonra dünyayı. "terk ediyorum bu kenti" dediğin 11. yıl, terkettiğin 10. yıldayız. "dünyada bir yerdeyim ben" dedin. hani neredesin abi?
şarkılarla geçti aramızdan. özledik şair ceketli çocuk.