kaşının üzerindeki iz ne kadar aynıydı. 'iyi ki plastik cerrahi sevdasından vazgeçirmişim vaktinde' diye düşünsü kadın. bu koca huysuz adam yıllar evvel evin trabzanlarına çıkmış "boşuna dil dökme nazlı o ameliyata izin vermezsen atlarım burdan, sildircem ben o izi boşuna" diye çocuk gibi mızmızlanmıştı. peki nazlı yer mi? i ıh. "atlamazsan adam değilsin" demiş fıtı fıtı mutfağa dönmüştü. aynen parmak arası terliklerle.. sonra tiramisu yemişlerdi.
ve elleri.. titrediğini karanlıkta bile seçebilirdi. ya sarhoştu ya da heyecanlı. ama ikisi birden gibiydi daha çok. bazı geceler olurdu öyle, yoo her zaman değil. gözlerine sıra gelmemişti, gelmesindi. hazır değildi kadın. sırf o gözlerde yeniden kaybolma buhranını yaşamamak için her zerresini inceleyebilirdi adamın. ama o her zamanki metaneti gösterir miydi? işte deli gibi korktuğu birşey daha bitirdiği sabrıydı adamın. pişmandı. çaresizdi. saatlerce özür dilese pişmanlığını anlatabilir miydi? belki anlatırdı. ama "sustuklarımı dinle, en güzel lisan sükunettir" diyen adamla karşı karşıyayken bu çok saçma geldi.
uzunca süre karanlıkta adamın kirpiklerini saymaya çalışıp, yalnızca "terliklerimle geldim sana.." diyebildi.