"sonuna geldik son sigaranın, gördün mü slow?"
slow cevap vermek yerine başını yere düşürüp gözlerini devirirken kuyruğunu titretmeyi tercih etti.. slow ismini sevdiği adam vermişti köpeğine. keza köpeği slow olmadan evvel onun değildi. kadın ona "olmadığın geceler uyuyamıyorum. bir nefes yetiyor kabuslarımı dağıtmaya" demişti. ama malta beklemezdi. malta kadının korkusunu anlamazdı. malta sadece ruhsuz bir toprak parçasıydı ve adamı ısrarla çağırırdı. sevmemekte haklıydı kadın. bence de.
slow'un yanından ağır adımlarla geçerken usulca kendine sarıldı. yoo yalnızlıktan değil, kumaştaki bambu lifleri ona huzur verirdi hep. bu huzurun üzerine yeni bir paket lazımdı. kirlenmiş ayakkabılarına bakıp burun kıvırdı. hava soğuktu. evet işte tam da bu yüzden çoraplarını çıkarıp parmak arası terliklerini geçirdi ayağına. tık tık tık.. ritim tutarak indi merdivenlerden. metronom? komik değildi bu kez...
ilerde bi' siluet gördü. korkmakla korkmamak arasında cebindeki çakıyı daha sıkı tuttu kadın. keşke slow'u alsaydı yanına. bu kadar kötü düşünmek ne kattı şimdi ona? güç?
hayır.. ona kattığı tek şey 195 metrekare boş bir ev ve bir köpek, bolca kabustu. tam olarak buydu.
"insanları zihninde asmaktan ne zaman vazgeçeceksin?" cümlesi yankılanırken bilinçaltının duvarlarında en sevdiği ses tellerinden, yalnız hissetmedi ilk kez.
merhaba siluet...