annemin doğup büyüdüğü evi yaşama şansına sahip bir çocuktum. anneannemler uzun yıllar istanbul'un fatih semtinde ikamet ettiler, biz de yaz tatillerinde, bayramlarda gider kalırdık. ama akşam olduğunda korkunç bir sessizlik çöker, sabah ezanı çok daha farklı yankılanır, kaldığım odadan gözüken mutfağın tezgahında tuhaf hareketlenmeler olurdu. istisnasız her gece beklerdim o görüntüyü. küçük bir kız çocuğunun tezgah üstünde pembe eteğiyle bale yaptığını görür, hatta arkadan fon müziği çaldığını duyardım.
aradan yıllar geçti, o görüntü aklımdan hiç çıkmadı ama büyüdükçe "çocuklar gece 12'den sonra oyuncakların canlandığına inanırlar." klişesine bağlayıp üstünde durmadım.
ailece oturup sohbet ettiğimiz akşamlardan birinde, ben bu olaya dair hiçbir şey paylaşmamışken, annem küçüklüğünde o tezgahta gördüğü kız çocuğundan bahsetti. lafa girip sırasıyla ve büyük bir heyecanla kızı tarif ettik birbirimize. derin bir sessizlik oldu.
o kadar kişi içinde sadece annemle bana gözükmesi, annemle aramda 27 yaş olduğu halde ikimizin de çocukluğunda yer etmesi çok şaşırtmıştı.
tabii sonrasında anneannem "orada yatır vardı zaten." diyerek basitçe ve geçiştirir gibi sonuca bağlayıp havayı bozmuştu ama, hala ara sıra dile getirir bir kere daha kilitleniriz.