bir hastane de onkoloji ünitesinde çalışıyorum. hastalarım kata geldiğinde genelde son dönemde oluyorlar. ölüm korkusunun ne demek olduğunu onlar ı görünce anladım okulda anlatılan o şeyler hissetmesine öğrenilmeidğini anladım. ölmek üzere olan birinin senin gözlerinin içine bakıp vedalaşınca anladım. sadece korkuyor diye yanında bir dakika ayrılmayarak elini sabaha kadar, yeterli korkusu azalsın ve uyusun diye, tutunca anladım. minnacık çocuğu var diye, yer düşünce benim çocuğum çok küçük onun için yaşamalıyım diye savaşan ama kaybermek üzere olan hatta kaybedenleri görünce anladım. ölüm korkusu çok başka o gözlerinizin içine bakıp 'herşey boşuna günden güne sona gidiyorum amabir umut kurtar beni.' bakışı çaresizliğin kilit noktası. orayı çözemiyorsunuz maalesef bizde çözemedik tıp çaresiz ama duygular anılar hatıralar baki kalıyor. o insanlar anlarınızda ölümsüzleşiyor