yanılmıyorsam bir pazar günüydü. fenerbahçe, denizlispor'la şampiyonluk maçı oynayacaktı. heyecanla bekliyordum tabi. maç oynandı bitti, şampiyonluğu son maçta kaybettik. ben de sanırım 6-7 yaşlarındaydım. çimenlere uzandım ağlamaya başladım. hüngür hüngür ağlıyorum ama. babam da bana kıyamayıp küs olduğu arkadaşından araba isteyip evimize 150 km uzakta olan mcdonald's'a (o zamanlar en sevdiğim şeydi) götürmüştü beni. hala aklıma geldikçe duygulanırım. başımızdan eksik olmasın inşallah.