yaklaşık 3 ay sonra bir kız babası olacağım. heyecanlıyım desem yalan olacak. çünkü, çünkü korkuyorum. ülke şartlarına bakıyorum. dinciler, ensarlar, eğitim sistemi, yokluk hep kafamı tırmalıyor. ben çektim, acaba kızımda çekecek mi kaygısı. hastalansa hastaneye götürebilecek miyim kaygısı. önceden çocuğumuz olmuyor diye gitmediğimiz hastane, doktor kalmadı, ama şimdi ise bizim onu böyle bir dünyaya getirmeye hakkımız var mı diye düşünüyorum. acaba hata mı ettik diye düşünmeden duramıyorum. baba nedir bilemedik acaba ben kızıma babalık görevi yapabilecek miyim bilmiyorum. düşünüyorum, düşündükçe daha da derine batıyorum, bir türlü çıkamıyorum işin içinden. doktorlar ultrasonda kızımın beyninde iki tarafta kist buldular. kistler gittikçe küçülüyor. kimi doktor milyonda bir olan ileri seviyede zekalı olabilir diyor, kimi doktor ise zeka geriliği olabilir diyor. her iki ihtimali de göz önüne alıyorum. son bir ayda saçlarım beyazladı. herhangi bir sorunda çocuğumu öyle veya böyle isterim elbet lakin ben öldükten sonra kim sahiplenecek. içimi kemiriyor bu durum dostlar. ne yapacağım bilmiyorum. bu arada kızıma idil adını vereceğim.
not : seni seviyorum kızım
2 sene sonra gelen edit : kızım şu an 1,5 yasinda. hastanede doktoru bazı zeka testleri yapıyor ve testleri hemen yapıyor. Şu an normal şekilde konusuyor, eline kitap alıp okumaya çalışıyor. Çok şükür korkulanın aksine gelişti her şey. Mutluyuz :)
Son hali :
buyrun