bugun güven parkta 11 yaşında türkmen bi kardeşimizle tanıştım, oraya gidenler tanır
muhakkak bu çocuğu. once geldı peçete alır mısınız dedi dedim ablacım param yok vardır dedi elimde oguz atayın tutunamayanlar kitabı vardı yeni almıştım al bunu sat istersen dedim sahi mi dedi evet dedım yok dedı belli ki kitap senin için önemli bunu söylemen bile yeterli dedi. biraz muhabbet ettik hayalin ne dedım hayal ne demek abla dedi gözlerindeki o yalnızlık hissini o bıkmışlık hissini sezmiştim. annen baban nerde dedım babam annem ayrı dedı ben annemle yaşıyorum dedı, arkadasım da vardı yanımda okumak ister miydin dedı hayır dedı peki çalışmak diye atıldım söze ki " yoruldum be abla çok yoruldum "dedi. daha küçücük çocuk sırtlamıştı o kadar yükü sırtına peki taşıyabilir miydi? sokakta oyun oynayacak cocuk, okula gidecek çocuk birileri istiyor diye belki de geçim sıkıntısı için katlanmak zorundaydı bu kadar yüke. sonra birden bana" sana papatya alan kimse yok mu? " dedi. bu çocuk nerden biliyordu benim papatyaları sevdıgımi ve nerden biliyordu kimsenin almadığını :) güldüm" hayır " dedım" sonra gitti bana gül getirdi papatya bulamadım dedı şu küçücük çocuğun düşündüğünü hayatıma giren hiç bir erkek düşünmedi ulan ne hanzolar var :)