2 sene boyunca birlikte olduğum bi sevgilim vardı. sürekli bi yerlere gider muazzam vakit geçirirdik ve fotoğraf çekilmeyi çok severdi. 4 bin adet fotoğraf telefonumda durur hala. ailesi varlıklıydı ve evlilik konuları başlamıştı artık. bizden ev almamızı islemişlerdi. tabi nerde öyle hem ev hem düğün yapacak para. çok basit bi şekilde söyledikleri ev 300 bin lira. dededen vs kalmış bişey yok ki tak diye alalım. hatta annesi şu cümleyi kurmuştu " bizim neyimiz var neyimiz yoksa kızımıza kalıcak yani sana da kalmış olucak. biz de sadece sizden bir ev istiyoruz çok mu ? ". çok amına koyiyim çok işte. malınızı mülkünüzü sikeyim diyemedim. neyse öyle böyle ben de evliliğin ilk ya da ikinci senesinde ev alma sözü vermiştim o konuşmada annesine. ve o günden itibaren yokuş aşağı büyük bi süratle bitti. söylediğim söz yeterli olmamıştı. daha sonra tabi kız beni aradı defalarca ve bana aslında o sebepten değil de benim de onların memleketinden olmam gerektiğini yani ankara'dan sonrasına babasının kızını vermeyeceğini söylediğini anlattı. siktir ordan dedim. bi müteahhit oğlu olsaydım baban bana nereli olduğumu dahi sormazdı. kızını mutlu edebilirdim o zaman dedim. neticede bitti. 6 ay geçti üzerinden hala o vicdan azabını hissettiğini söyler. arar. her zaman konuşamasakta severiz birbirimizi uzaktan uzağa. ve ailemi ikna edemiyorum ne yapabilirim der ve ağlar. bazen iş yerime gelir ve şöyle yapmıştık böyle etmiştik der konuşuruz fotoğraflara bakarız seviniriz. 6 aydır kimseyle görüşmedik daha. ben de işte o fotoğraflara bakıp böyle dünyanın adaletini sikeyim derim. istanbullu olmadığımamı, yoksa ev alamadığıma mı yanayım derim. aslında bu adaleti değil de bu adaletsizliği sikeyim ben.