lisedeyken bir arkadaşım vardı, adı
gamze. gamze sınıfın en güzeli. gamze sınıfın en çalışkanı. gamze okulun da en havalı kızı. tam benim arkamdaki sırada oturuyor. onun yanında sevgili yaveri, benim yanımda ise lisenin ilk yıllarından beri sıramı paylaştığım can yoldaşım. gamze'nin hep alan seçmeden onceki senelerden kalma arkadaşları geliyor teneffüslerde. hiç de eksik olmuyorlar mübarek. e tabi benim de adım gamze olsa, ben de havalı olsam bana da gelirler dimi? yine bir teneffüs. yine olağan üstü hal toplantısı kurulmuş gamze'nin sırasında. gamze anlatıyor; "ben çok aşık oldum" diyor. "çok sevdim, çok acı çektim" diyor. düşünüyorum; ulan ben hep platonik takıldım, millet çatır çatır sevgili değişiyor. "bir sevgilim vardı" diyor, "onun bana attığı mesajları defterime yazardım" diyor. "sonra da defter doldu, ayrıldık, ben de defteri yaktım" diyor. gamze'nin yaverleri ağızları bir karış açık ayran budalası gibi dinliyorlar. gamze yine konuşuyor, "bir sevgilime
paşam derdim" diyor ve ekliyor; "ama çok oldu ayrıldık, bi' daha da görüşmedik" diyor. o esnada gamze'nin telefonu çalıyor,
paşam arıyor. şaşırıyorum. "nasıl yani?" demeye kalmıyor, gamze hemen kahkaha atıyor: "bak bu da yeni
paşa" diyor. yanındaki herkes gülüşüyor. tiksiniyorum. "bir kalbin bir tane paşası vardır, o da boyle muhabbetin malzemesi olmamalıdır" diyorum. ama içimden diyorum. gamze bunu hic duymuyor...
-r.