gördüklerim beni yerle bir etmişti. yere yatıp ağlamak istiyorum. daha doğrusu göremediklerim sıkmıştı kafama iki tane. sevdiğimin dükkanının önünde dükkanın kapalı kapısına bakıyordum. dükkan daha açılmamıştı. daha önce hiç dikkat etmediğim için bu dükkana bu durumun normal mi yoksa anormal mi olduğunu çözememiştim. belki de sevdiğimin başına bir şey gelmişti. tırnağı kırılıp acile kaldırmışlardı belki de? hemen gidip tırnak bağışı yapmalıydı. sonra o benim yanıma gelip tırnağın nerde dediğinde ait olan kişide demeliydim. belki de bundan bi on yıl sonra kızlar tırnaksız erkeklere bayılacaktı?
etraftaki çakallara belli etmeden yavaş adımlarla dükkana doğru yürümeye devam ettim. etrafta ki dükkanların bir çoğu kapalıydı. hatta buradan gördüğüm kadarıyla bizim dükkanda kapalıydı. içim biraz olsun rahatlamıştı.
etrafta açık olan dükkanları kesmeye başladım. sevdiğimin hemen yan dükkanında bi çırak vardı. büyük ihtimal bu ipneydi bana komplo kuran. hemen gidip işini bitirmek istedim ama bu bana yakışmazdı. ben asil bir türk gibi cenk meydanında çarpışırdım. zaten bu şarapsız benden biraz daha küçük duruyordu ve pek de bi gideri yoktu şimdi allah var.
dükkana kadar yolu yarılamıştım. o sırada yanımdan arabayla timur abi geçti. dükkanın anahtarları ondaydı ve tam zamanında gelmişti beni bekletmemişti. zaten canım yanıyordu. aşktan anlar mıydı acaba? ilk görüşte aşık olduğum kızı anlatsam beni takar mıydı? timur abi arabadan çıkınca fark ettim ki murat yoktu. bu çok iyi olabilirdi, hem dükkanda rahatlayacak hem de sevdiğim için iyi bir çocuğu levyeyle öldürmek zorunda kalmayacaktım. en azından bazı şeylerin yoluna girdiğini görmek güzeldi.