öğlene kadar ipne ahmet dükkanı gösterdi bana. dükkan göt kadar yerdi zaten. ama onlarca takım vardı. onların yerlerini bilmeli, istenildiği zaman getirmeli ve istenilmediği zaman yerlerine dizmeliydim. ama ben aklım hep sanayiye giren ablalardaydı. acaba şimdi hangi pezevenklerin elinden ibrahim abi kurtarıyordur onları diye düşündüm.
öğlen bi durulma oldu dükkanda araba kalmadı. oturdum bi tabureye. oruç beynime vurmuştu ilk gün olduğu için alışık olmadığımdan daha da zorlanmıştım. arkamdaki duvarda bi hava tabancası asılı olduğunu gördüm. aldım sıkmaya başladım önce etrafa sonra kendime. terledik amk bi ferahlayalım. ucunu ayakkabının içine sokup sıktım ayaklarım bulutların üstünde gibi oldu amk. resmen ayak bonzaisiydi bu. hatta meth'di bu. ayağımın beyni olsa kesin patlayacak gibi olurdu herhalde.
o an aklıma daha değişik fantaziler geldi. ama toplum içinde tabi ki olmazdı amk. avucumun içine sıktım. bi baktım garip bi ses. elimi değişik şekillere sokup sıkıyorum. repertuarıma gaz çıkarma sesi, hafif geğirme sesi ve bir kaç ses daha ekledikten sonra bıraktım. küçücük bi bekleme salonu tarzı oda vardı. ahmet abi ordaydı yanına gittim. eski küçük bi tv vardı ve yeşilçam filmi açıktı. o an yeşilçamı özlediğimi düşünüp sevinmiştim ama nerden bilebilirdim ki her dakika bu filmlerin açık olacağını...
dükkanda bi makina vardı. arabanın tekerini tutan iki sönen mekanizması vardı. yani arabanın olduğu yerde gitmesini sağlayarak gücü vs ölçülüyordu. need for speed carbonda en çok yaptığım ve hep nasıl oluyo bu aq araba nasıl fırlamıyor dediğim şeyi her gün hiç bi güvenlik önlemi olmadan en az 5-6 arabaya yapmaya başlamıştım.