her insanın unutamayacağı hayatında derin yaralar açmış acıları vardır.o acıları açan insanlar acaba şu an nerede kiminle ve mutlu mu?
ya siz mutlu musunuz? kabuk bağlamasını beklediğiniz yaralarla..
kim bilebilirdi ki güvendiğiniz insanların sizi en çok yaralayacağını ve en çok yaralan yerinizin küçücük kalbiniz olacağını.
biz aslında doğarken ağlamıştık her şey o günden beri belliydi. o doğduğumuz günden beri belliydi.kim ne derse desin.kim ne kadar mutluluk oyunu oynarsa oynasın. çocukluğunu kaybeden insanlar üzülmeye mahkumtu.
doktor da yaşadığımızı anlamak için bizi ağlatmıştı doğduğumuzda.hayat ne yapıyor şimdi yaşadığımızı anlamak için ağlamamızı mı bekliyor.
ya bir çocuk ağlamayı beceremiyorsa ya bir çocuk her şeye salakça gülüyorsa. o çocuğu kalpsiz diyerek mi yargılayacaktık. o çocuğu yaşamıyor diye mi yargılayacaktık.
insanlar ne zaman ölür bilir misiniz çoçukluklarını kaybettikletinde daha doğrusu çocuklukluklarını öldürdüklerinde. kim isterdi ki çocuk olmamayı. ama çocuk olmak yersizce gülmeyi ve ağlamayı gerektirirdi sen yapabilir miydin?
yapadığımız zamanlarda zaten çocukluğumuzu katlettik.sonra büyümüş olduk.büyümüş olmak ne demek öldürmek mi çocukluğumuzu...
çoğumuz büyüdük ve hala çocuk kalanlara saldırır olduk. "çoçukça davranma" diyerek çocukluğu kötüledik.
ben çocuk olmayı isterdim.baba "ben bunu istiyorum" cümlesini sadece o an hoşuma gittiği için kurmayı isterdim.
çok düşünmeden çok konuşmadan yargılamak isterdim.
büyüttüler lan bizi. çocuk kalmak isterken. hemde ne uğruna. sevdiğimiz için sadece sevebilmek için. çünkü insanlar çocukları sevmiyordu. çocuklar yaramazdılar..
ama ben insanlardan yalnız çocukları seviyorum....