tuhaf ama artık garipseyemiyorum. dün konuştuğum amcanın ertesi gün cenazesi oluyo, öğleden önce torunundan bahseden teyze ben öğle yemeğimi yerken ölüyo, koridorda bağırışlar eşliğinde birden yığılan insanlar.. bikaç yıl önce bana "en az 2 haftada 1 gün yanında biri hayatını kaybedecek" deseler sanırım korkardım. ama alışılıyo. aslında böyle bişeye alışmak belki de en kötüsü. "aaa sabri amca da mı ölmüş" demek. normalleştirebilmek. bazen duygusuz hissediyorum ama arka fonda "ölenle ölünmüyo" cümlesi yankılanıyo. bilemiyorum ama baya ceset gördüm, hala görüyorum.