şimdiye kadar yaptığım en doğru şey olmuştur. ilkokul 6. sınıfta, ergen tayfa içinde fitillenen küfür olayına istemsiz bir şekilde ortak olmuştum. üç kelimemden ikisi küfürdü, her ne kadar kendimi durdurmaya çalışmış olsam bile önüne geçemedim. ne erkeğe ne kadına yakıştırmam. küfür olayı gün geçtikçe büyüyen, özellikle ve özellikle kadına yakışmayan bir şey. neyse, sonra liseye başladım ortam ilkokul ortamından daha da beterdi. ben de sanki çok doğru bir şey yapıyormuşum gibi erkeklerin bile söylerken düşünecekleri şeyleri düşünmeden söylemeye başlamıştım. alışkanlık çok kötü, babam bu tür terbiyesizliklere kesinlikle tahammül edemez. zaten annem daha yeni yetişme çağında olduğum için sürekli kızıyordu, genç kız olacaksın böyle konuşman hoş değil derdi. lise 1. sınıfın sonuna kadar annem ve babam dışında beni bu konuda uyaran kimse olmamıştı. insanlar, bu derece rahatlar. o zamanlar hoşlandığım bir çocuk vardı bir gün okuldan çıktım, kardeşimle eski okuluma gittim. basketbol oynarken malum arkadaş yanımıza geldi, izin istedi bizimle oynamaya başladı. gayet güzel eğleniyoruz derken, kardeşim topu attı top baya bir uzaklaştı, okulun diğer ucuna yuvarlandı gitti. istemsiz olarak o an ağzımdan "oha ebenin ..." tarzında berbat bir şey çıktı. tabii benim için hava hoş, zaten sürekli küfür ediyorum. ama çocuk şok oldu, dondu kaldı. pişkin pişkin yüzüne bakip 'ne oldu mal gibi bakıyorsun?' diye sordum. o an dank etti kafama, içimden 'lan ben ne yapıyorum mk!' dedim. sonra, ulan kendi kendime konuşurken bile küfür ediyorum, allah belamı vermesin, ne yapıyorum ben diye kendimle kavga ettiğim sırada çocuk bana dönüp "sen ne biçim kızsın, bu nasıl konuşma, senin yerine ben utandım şu an." dedi arkasını döndü gitti. o an annem ve babam dışında bir kişi beni uyarmış oldu. o günden sonra çok çaba sarfettim ve küfür etmeyi bıraktım. artık küfür etsem bile sadece mesaj yazarken çok samimi olduğum insanlarla dalgasına yazıyorum, normal şartlarda ağzımdan küfüre dair tek bir kelime bile çıkmaz.