büyük ihtimal psikolojik bir olay ama hala aşamadığım bu mevzu herhangi bir hap içmem gerektiğinde kabusa dönebiliyor. ezip suya karıştırıp mı içmedim, çiğneyipte mi yutmadım, ekmekle yicektim bir seferinde vazgeçtim. o iğrenç tat hep midemi kaldırıyordu. üstüne gitsem zorlansamda aşabilirim ama asıl derdim etrafımdakilerin hele liseden bir arkadaşımın şeker gibi yutması bu kafam kadar hapları. ben o bebek asprini denen küçücük şeyi bile boğazımdan geçiremezken. sırf doktor hap verecek diye hastalanmaktan korkardım ilkokul-ortaokul döneminde. o yaşlarda iğne yemeyi hap yutmaya tercih edebilirdim. aşılması gereken gereksiz bir korku gibi birşey bu.
ayrıca
(bkz: hapı yutmak)