geçen seneydi, kampüs otobüsünde yalnız kaldım ikamet yerime yaklaşırken. malumunuz ineceğim yere gelmesem de hemen indim otobüsten. kendi kendime, "böyle bir dünyada sigara içenlere, içmeyin derken utan be tanrıça" dedim. taktım kulaklığımı. neşem yerine gelsin diye basslı falanlı beatler dinliyorum; ellerim cebimde ritim tutarak yürüyorum kaldırımda.
az ilerde bir anne var. suriyeli olduğu her halinden belli. yanında da minik bir kız evlat. önlerinde 5-6 tane kağıt mendil. başlarını kaldırmıyorlar. bir de hayvan sürüsü var insan görünümlü. birtanesi yaklaştı kutuya 10 yada 5 kuruş atıp mendili aldı. eminim ikisinden biri olduğundan. diğerleri de birşeyler söyledi, gülerek uzaklaştılar.
acıtasyon yapıyor falan diyenler olabilir keza hak veririm. ama olmuyor bazen...
müziği duymuyorsun... anneliği hissedemiyorsun... o çocuğun yerinde olamıyorsun... üzerinde yattıkları karton kutulara bakıp boğazındaki şeye engel olamıyorsun...
attım elimi ceplerime, hiçbir zaman olmamış sigaramı aradım. çakmağımı aradım. sigarayı yakmasam da, yakmak istedim birşeyleri onunla. bir otobüs belki.. belki bir insan topluluğu... ama bunu istedim.