leonard cohen in 1971 yılı
songs of love and hate albümündeki aşık olduğu kadına yazdığı mektup-şarkı.
o ünlü mavi yağmurluğun
aralığın sonu, sabahın dördü
iyi olup olmadığına bakmak için yazıyorum
new york soğuk olsa da, seviyorum buraları
akşam boyunca clinton caddesi'nde müzik oluyor
duydum ki, o küçük evini çölün içinde yapıyormuşsun
hep bir yerlere kaydettiğini sandığım şeylerin hiçbiri için yaşamıyorsun artık
elinde senin saçının bir tutamıyla jane geldi
dediğine göre sen vermişsin onu
her şeyi kafandan atmaya gittiğin gece
kadandan atabildin mi bari?
seni son gördüğümüzde, çok daha yaşlı görünüyordun
o pek ünlu mavi yağmurluğun da omuzdan yırtılmıştı
bir keresinde tüm trenleri karşılarmışçasına istasyona gitmiştin hani
sonra da eve lili marlenesiz gelmiştin
ve yaşamından sıyırırmışçasına kadınıma yüklenmiştin
ve sonunda eve geldiğinde kimsenin kadını değildi artık
pekala, seni orada ağzında bir gülle dururken görüyorum
bir zayıf hırsız çingene daha
eh, jane uyanmış
sana sevgilerini iletiyor.
kardeşim, katilim, sana daha ne söylerim ki
ne söyleyebilirim
sanırım seni özlüyorum, sanırım seni affediyorum
aslında beni durdurduğun için sana teşekkür etmeliyim.
eğer buralara yolun düşerse, jane için ya da benim
işte katilin uyuyor, kadının da özgür
ve onun gözlerinden o belayı aldığın için de teşekkürler
onun orada durmasının iyi olduğunu düşündüğümden ben dokunmamıştım.
ve
jane elinde senin saçından bir tutamla geldi
dediğine göre onu sen vermişsin
o kafanı düzlüğe çıkartacağın gece
sevgiler, l. cohen
bu