yalnızlık hissi

içimi yiyip bitiriyor şu aralar. evde tek, istanbul'da tek.. ulan bok gibi günler yaşadım, yaşıyorum gel bi içmeye gidelim diyen bile yok anasını satayım. en yakın gördüğüm arkadaşım bile dün, yaşadıklarımı umursamadan taşak geçti resmen. üstüne bugün, daha acısını atlatmaya çalıştığım eski sevgilimle okulda çay may içeceklerini söyledi. hadi görüş, görüşme demiyorum tabi ki. kimseyi kısıtlayamam ama, e be amına koduğumun, sorsam en yakın arkadaşım sensin dersin belki ama şu günlerde bile gelip en azından biraz bana destek olacağına gidip onunla konuşuyosun, görüşüyosun ya söyleyecek bir şey bulamıyorum. neyse başlığı daha da sikmeden ben tekrar yalnızlık hissimle beraber sandalyeme çöküp şarkılar, sigara ve kendi aramda yeni bağlar kurayım..