ben olabilirim bu kişi. ruhani vaziyetim hiçbir zaman stabil değil. kalabalık ve mutlu bir yemek masasında aniden kendimi başka odaya kapatıp, sessizce ve içli içli ağladığımı bilirim. bazen de sinirden kendimi kontrol etmek zorunda hissederim. bunların hepsi ortada hiçbir şey yokken oluyor. inişli çıkışlı moduma ben bile ayak uyduramıyorum.
ama değişimden kasıt duruş, hayatı yaşayış, olaylara yaklaşımsa, birden olması pek mümkün değil. muhakkak derininde bir birikim ve bekleyiş vardır. insan alıştığı şeylerden kolay vazgeçemez en nihayetinde, zaman gerekir kendini değiştirmek için, biraz da tecrübe.