30 yaşıma geldim ama 23 nisan hala benim bayramım. kimseye bırakmama onu...
23 nisan denince aklıma siyah pantolon, beyaz badi ve siyah spor ayakkabı kombini gelir. şimdi de yapılıyor mu okullarda bilmiyorum ama bizim zamanımızda, 23 nisanda halk oyunları gösterisi olurdu. bir sürü provalar falan yapılırdı. kimisi de doktor, vali, öğretmen falan olur şiir okurdu, tiyatro gösterisi yapardı. hani o bağıra bağıra yağmur altında istiklal marşı okuyan çocuklar var ya; hah işte onlardan biriydim ben de zamanında.
hamdolsun
dedim ya, şimdi 30 yaşıma geldim. evim anıtkabir'in dibinde hemen. sabah kalktım yürüdüm gittim çocukları seyretmeye. "lan kazık kadar adam oldun, saçma sapan iş yapma." demeyip yanlarına gidip oynamak istedim ama yemedi tabi. uzaktan seyretmeye devam ettim.
aklıma da sunay akin'ın şu mısrası geldi.
"büyüklerle ben yapamıyorum,
çocuklarda almıyor beni oyunlarına..."
neyse;
* sadece çocuksu duyguların yaşandığı, hiçbir çocuğun aç kalmadığı, istismar edilmediği bir dünya ve türkiye olması umuduyla; kendini çocuk gibi hisseden herkesin bayramı kutlu olsun.