hiçbir zaman mutlu olmayabilirim ama bu gece halimden memnunum.boş bir ev, güneşin altında çilek fideleri dikerek geçirilen bir günün sıcak ve puslu yorgunluğu,bir bardak soğuk,şekerli süt ve kremaya yatırılmış bir tabak dolusu böğürtlen gibisi yok.insanların kitapsız, okulsuz nasıl yaşayabildiklerini şimdi anlıyorum. uzun bir günün sonunda insan böyle yorulduğunda uyumalıdır çünkü ertesi sabah şafak vaktiyle dikilecek daha çok fidesi vardır; yaşamaya işte böyle devam eder,toprağa yakın.böyle zamanlara daha fazlasını istediğim için tam bir ahmak olduğumu düşünürüm...
-temmuz 1950, sylvia plath, günlükler.