öncelikle
(#317595) ve
(#495167) okumanızı rica edeceğim.
babamın yanındaydım, babam da bir arkadaşı ile konuşuyor kaldırımın ortasındayız. uzaktan gördüm. bizim olduğumuz yere doğru geliyordu. güneş gözlüğümü taktım ona sırtımı döndüm. onca lafın ardından geldi yanımda 5 dakika bekledi dönüp bir selam vermemi bekledi kardolar. dönemedim. yutkunmakta bile zorluk çektim, içim titredi ama dönemedim. bekledi bekledi gitti. biraz uzaklaşınca dayanamadım. arkasından gittim. hızlı adımlarla gittim ve yetiştim. önüne geçtim, ona önümü döndüm. gözleri dolmuş bir halde yürüyordu. kolundan tuttum 'tek' dedim. ağlayacaktı, başka yerlere bakmaya çalıştı. olduğu yerde kaldı. diz çöktüm. beni affet dedim sesim çıkmadı. yutkuna yutkuna tekrar söyledim beni affet. bu kez de onun sesi çıkmadı. beni affet diye bağırdım. bütün çarşı bize baktı belki de. ama ben sadece gözlerinde o ışığı yeniden görmek istiyordum. tekrar bağırdım lütfen beni affet. 'tek' ağlamaya başladı. yıllarca topladığı her akşam üzerine çöken hüznü o an gözlerimin önünde azad etti. tuttu beni kaldırdı. bir yere gidip konuşabilir miyiz dedi. lütfen dedi. yalvarırım gidelim buradan dedi. en yakın kafeye girdik oturduk. birer çay söyledik. gözündeki yılların hüznünü sildim peçeteyle. yaklaşık 2 saat kadar konuştuk. kalkarken ona dedim ki: 'tek' biz yıllardır birbirimizi tanıyoruz. ben seni çok sevdim. sen de sevmişsin ki o kadar ettiğim laflara aldırmadan tekrar yüzüne bakma fırsatı verdin. ben istemiyorum tekrar sevgili olmak. tekrar ayrılmak istemiyorum. arkadaş da kalamam seninle. ama olur ya tekrar karşılaşırız bir yerlerde işte o zaman sen bana, ben sana bir selam verebilelim. yalvarırım beni affet.' sesi o kadar kısılmıştı ki gülümseyip tamam derken içimden söktüler organlarımı yaşam belirtilerim devam etti.