sahip olduğum özgüven ve kendime olan saygım onun sayesindedir öncelikle. ona olan aşırı minnet duygum sebebiyle yüzünü yere eğecek hiçbir harekette bulunmadım bu zamana kadar. aldığım her kararda önce onu düşündüm. onun dışında her cuma beni namaza götürmeye çalışan, yıllardır -önce ego'da şimdi iett'de- otobüs şoförlüğü yapan, bu yüzden her baba kızına araba sürmeyi öğretebilir ama hepsi otobüs sürmeyi öğretemez diyerek sürekli otobüs sürmenin inceliklerini anlatan, popüler kültüre karşı olup arabada mütemadiyen 'baba radyo' dinleyen bir adam.
aslında kötü olmayan maddi durumumuza ve iyi sürücülüğüne rağmen, yirmi yıldan sonra ilk arabasını aldı birkaç ay önce. nasıl mutluydu ama, çocuk gibi. ve ben sabırla beklemeyi babamdan öğrendim sanırım. iyi ki var, saçlarına aklar düşmesin daha fazla, bükülmesin hiç beli.