uzun zaman önce ben ile abimin beraber kazandığı paradır. takvimler 2000-2001 yazını gösteriyor. babam esnaftı. tabi her eşya satılmıyordu, ambara atmıştı bizimkiler satılmayan eşyaları. ben ile abim babama söyledik bunlar burda, çürüsünler mi, çöpe mi atacaksınız vs. babam satacaksanız sizin olsun dedi. eşyalar neydi;
(bkz: baskül) ve
(bkz: tıraş makinesi). şu basit yük taşımak için el arabaları vardı. her pasajda mutlaka bulunanlardan. babam sadece bizim dükkan için bir tane almıştı. aldık onu doğru ambara gittik. uzak bir de biraz, yazın ortaları terlemekten bi hal olduk, vardık ambara yükledik her birinden 6-8 adet. nerde satalım diye düşünmüştük tabi. çarşıda satamazdık. etraftakiler tanıdık, babamın bize para vermediğini düşünür insanlar diye satmadık çarşıda. ambara giderken yolda, insanların pazara gittiklerini görmüştük.(günlerden pazar değildi) biz de pazara gidelim, orda satalım dedikve yola koyulduk. bu kez ambardan pazara gitmemiz gerekiyordu, allah'tan fazla uzak değillerdi birbirlerine (40 dakikalık yol).tabi yayan gidiyoruz, yollar da daha yapılmamış tam, bazı yollar toprak.
gittik.
pazarda herkes eşya satamıyormuş. belediyeden izin almak ve bi miktar para vermek gerekiyor. veremezdik çünkü ben ile abimin ona verecek parası yok. kıyıda köşede bi yere geçtik. eşyaları düzelttik biraz, insanlar tam görsün diye bazılarını açtık.
biri gelip bi'şey alacak diye nasıl ümitliyiz ama, hesap yapıyoruz eşya satmadan. abim büyük pay benim diyor ben şöyle böyle diyorum. ortada bir şey yok ama. satmayı bırak soran yok. bir şey yapmamız lazım müşteri çekmek için. o zamanki telefonlar nasıl bilen bilir şarkı diye bi şey yok. melodi sadece. tam çalışmayan bir telefonda melodiler açtık
(bkz: zil sesi).(telefon annemindi) insanlar bakıyor hafiften. bu iyiye işaretti. abim gaza gelip şarkı söylemeye başladı.
swh hemen solumuzdaki eşya satan dayı siz ne yapıyorsunuz filan diye sordu. gösterdik bunları filan satıyoruz. aldı bir tıraş makinesini, evirip çevirdikten sonra; sağlam bunlar değil mi? diye sordu. ben ile abim şok. ilk müşteri. makineyi çalıştırdık.(şarjlı makine bu arada). adamın hoşuna da gitti, aldı makinayı.(17,5 liraya satmıştık sanırım, dayı pazarlıkçı çıktı 2,5 lira indirdi
swh.) ilk satışımız. çok mutluyuz. zaman geçti akşam üzeri oldu, az müşteri geliyor gelen de bir şey almıyordu. biz de eşyaları kaldırdık. el arabasına yükledik, eve gidiyoruz. üstümüz toz.. bayağı kirlenmiştik.
eve döndük tam 17,5 liramız vardı. bir servetti gözümüzde. parayı 7,5 olarak iki parçaya ayırdık. geri kalan parayı da kardeşime verdik(annem ona da verin, kardeşiniz o demişti).
ilk paramı böyle kazanmıştım, abim de büyük ihtimalle böyle kazanmıştı.
(bkz: bu da böyle bir anımdır)